Alfred Szklarski – wspomnienie w setną rocznicę urodzin artysty

   Dwa dni temu minęła setna rocznica urodzin Alfreda Szklarskiego (ur. 21 stycznia 1912 w Chicago, zm. w Katowicach 09 kwietnia 1992). Medialne nagłośnienie tego faktu, którego pewnie nawet bym nie zaważył, natchnęło mnie do przypomnienia sobie biografii i twórczości pisarza, który obok Karola Maya, Wiesława Wernica i Aleksandra Dumasa należał do najważniejszych autorów mojej młodości, może raczej okresu pomiędzy dzieciństwem a młodością. 

    Seria o przygodach Tomka Wilmowskiego była przez długi czas kołem napędowym do częstych odwiedzin w bibliotece, pamiętam, że przeczytałem wszystkie części tego cyklu, wszystkie, które było dostępne w drawskiej bibliotece. Potem zabrałem się za trylogię Złoto Gór Czarnych. Dopiero po przerobieniu Szklarskiego przyszła pora na resztę wspomnianych wyżej autorów.

   Nie wiem który to mógł być rok, kiedy pierwszy raz sięgnąłem po Szklarskiego, pamiętam za to doskonale, że był to pierwszy tom opowieści, noszący tytuł Tomek w krainie kangurów – był on wprowadzeniem do całej historii, przedstawiał wydarzenia, które wpłynęły na to, że bohater opuścił Polskę i ruszył na spotkanie z ojcem oraz przygodą. Teraz po latach zdaję sobie sprawę, że książki nasączone były dydaktyką i może czasem przesadnym patriotyzmem. Autor sam przyznał kiedyś, że celowo czarnym charakterem nigdy nie zrobił Polaka. Nie mniej, stwierdzam, że twórczość Szklarskiego była doskonałym źródłem informacji o innych krajach, zwyczajach, kulturach. Największe wrażenie, pamiętam, wywarły na mnie przygody w Rosji i Brazylii. 

   Ciężko odnieść mi się do wydarzeń, o których dowiedziałem się niedawno, o tym, że publikował w czasie okupacji w proniemieckich gazetach, że był sądzony i skazany na 8 lat więzienia, nie znam szczegółów i nie zamierzam oceniać.  Dla mnie zawsze pozostanie twórcą tajemniczego Smugi i rubasznego bosmana. I to mi wystarczy.
   Dla zainteresowanych tematem polecam poniższy film - Alfred Szklarski (Errata do biografii).